تأملی کوتاه و پراکنده پیرامون یک فیلم
«اسب حیوان نجیبی است»
اشاره:
چیزی که اهی به آن فکر می کنم این است ما بچه حزب اللهی ها چه تفریحاتی داریم، با توجه به برخی محدودیت ها؟! شاید بعد از هیئت، زیارت، کتاب خوانی و کتاب خری، خوردن و بعضی تفریحاتی که سخت در ما تمایلی برای رفتن به سوی آنها ایجاد می شود. این بحث بماند برای وقتی دگر.
شنبه زمستانی فرصتی فراهم آورد تا اولین تجربه سینمایی مشترک ما در پردیس آزادی رقم بخورد. ترجیح می دهم فیلم را در سینمایی ببینم که خود سینما هم محیطی مطبوع و دوست داشتنی داشته باشد. علاوه بر اینکه پردیس های سینمایی قدرت انتخاب هم به آدم می دهد و شما مجبور به رسیدن در زمان خاصی نیستید و کمی اینطرف و آن طرف تر می توانید یک فیلم را انتخاب کنید.

۱٫اعتراف می کنم که شروع فیلم یک آغاز زننده است برای امثال ما، تصویری مبهم از یک پارتی شبانه که با نمای نزدیک گیلاس های مشروب خالی ترکیب شده اند، بعد هم تصویری از یک مأمور انتظامی. یکی از چیزهایی که به نظرم ویژگی خوبی برای این فیلم است فرصت های سکوتی است که «فرصت تأمل» به تماشاگر می دهد و این لحظه ای است که تماشاگر فرصت می کند با ماجرا و شخصیت ها درگیر شود. این چنین زمانی از همان لحظه اول آغاز می شود.

اسب حیوان نجیبی است، محصول ۱۳۸۹، نویسنده و کارگردان: عبدالرضا کاهانی

2.شخصیت عطاران، نماینده چه کسی است؟ مردی در لباس قانون که خود مجرم و زندانی است و از زندان با مرخصی آزاد شده است، و در این مدت اندک در لباس قانون از مجرمان –منکراتی- اخاذی می کند. کمی باید تأمل کنیم! بگذریم که ماجرای فیلم پذیرفته شدن چنین عملی در جامعه و جریان دائمی آن را فرض گرفته است.
۳٫نشان دادن شخصیتی مست در فیلم و «گروه بدبختان»، بیش از آن که فیلم کاهانی را به یک فیلم «رئال» تبدیل کند وجه «ناتورالیستی» آن را تقویت کرده است. شوخی ها و مسائل عریان جنسی در فیلم نشانه ای دیگر بر این مدعاست. بیهودگی همه شخصیت های فیلم و شب بودن تمام زمان فیلم همه و همه زمینه بیان وضعیت اجتماعی بحران زده و به تباهی کشیده شده است. آدم هایی که هیچ هدفی ندارند، بدبخت، مجرم و منحرف و راه شده به سمت هیچ.
۴٫نمی خواهم بگویم و یا بر آن متمرکز شوم که در فیلم ابتذال یا توهین به شریعت دیده می شود، که اینها فارغ از داستان ها در زمینه فیلم نامه ها چیزی عادی و همه گیر شده است از آن جهت که نه تنها سینمای ما اسلامی نیست، فیلم ساز مسلمان هم نداریم. پس این ابتذال و توهین –پنهان یا آشکار- وجه غالب سینمای امروز ما شده است. این را مثلاً در اجرای حدود و درک نکردن شرایط یک آدم بدبخت که از فرط بدبختی مست هم کرده است، می بینیم. علاوه بر اینکه با آدم های منحرف این فیلم نیز نوعی همدلی نیز در مخاطب ایجاد می شود.

مطلب مرتبطی وجود ندارد.